Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Προεδρική Δημοκρατία Αρίστων



                       
Στις πολιτείες μας πέθανε ο διάλογος και η επικοινωνία για τα καίρια.
Οι δυνατοί δεν τον χρειάζονται πια και οι αδύναμοι συζητούν μη ακουόμενοι, λες κι έχει αρθεί η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο που εξ ορισμού επιβάλλει επικοινωνία και διάλογο.
Στα βήματα και τις αγορές της πολιτικής κυριαρχούν η αναξιοπιστία του λόγου, η θεσμικά κατοχυρωμένη αγραμματοσύνη, ο εντυπωσιασμός αντί της εντύπωσης, το σόφισμα αντί της σκέψης, και η πνευματική δειλία της ακατανόητης ασάφειας αντί της γενναίας σαφήνειας λόγου ακόμη κι απ’ τους πνευματικούς ανθρώπους. Εκβιασμός ή λασπολογία αντί της έντιμης αντιπαράθεσης και στο βάθος το έγκλημα της εξουσίας αντί της ισχυρής κι ενάρετης πολιτικής.
Η πολιτική ως συμπεφωνημένη βούληση κατόπιν διαλόγου επί επιχειρημάτων που νοητικά επεξεργάστηκαν, συνομολογείται και αποφασίζεται όταν με αυτόν και μόνον τον τρόπο του διαλόγου τεκμηριώνεται ως χρηστή και ωφέλιμη λαϊκή βούληση.
Παράλληλα ζούμε την εποχή όπου η παγκοσμιοποιημένη οικονομία κυριάρχησε επί της πολιτικής και την καθορίζει αφύσικα και αδιέξοδα. Σ’ αυτά τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα του σήμερα οφείλουμε να δημιουργήσουμε νέα μοντέλα πολιτικής και οικονομίας.
Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε το ιδανικό μοντέλο της, ώστε η εξουσία λαού και κυβέρνησης να είναι αμφίδρομη και ωφέλιμη για το λαό και τον τόπο και να αποφεύγονται οι εξ επαγγέλματος ή οι εξ αρεστείας και συμφερόντων πολιτικοί τυχοδιώκτες.
Η Δημοκρατία δεν είναι μια στατική κατάσταση που προκύπτει ανά διαστήματα για να ωφελεί λίγους ή αρεστούς, αλλά μια διαρκής δυναμική διεργασία μεταξύ λαού και κυβέρνησης, η οποία διαρκώς οφείλει να βελτιώνεται στη βάση του διαλόγου και της αμφίδρομης αλληλεπίδρασης.
Ένα τέτοιο μοντέλο θα ήταν η Δημοκρατία των Αρίστων της Αρετής και της Γνώσης.
Όπου Άριστοι μέσα από μια δια βίου θεσμική διαδικασία θα ανακηρύσσονταν όσοι προσέφεραν στο κοινό καλό ή όσοι διακρίθηκαν στα γράμματα και τις τέχνες και θα κατακτούν έτσι αξιοκρατικά το δικαίωμα του εκλέγεσθαι.
Το πολίτευμά μας εξαντλώντας κάθε δυνατότητα θα μπορούσε να είναι Προεδρική Δημοκρατία με Γερουσία και Βουλή αντιπροσωπευτική μιας ισόρροπης περιφερειακής διαίρεσης της χώρας με εκπροσώπους βουλευτές και γερουσιαστές.
Ο Πρόεδρος ως πρώτος θεματοφύλακας του δημοκρατικού πολιτεύματος και ως άριστος των αρίστων θα μπορούσε να εκλέγεται άμεσα απ’ το λαό και αφού θα έχει από μια τουλάχιστον θητεία σε βουλή και γερουσία πλην των αρχικών εκλογών και του χρόνου που απαιτείται για την προαγωγή, εκλογή και θητεία αρίστων.
Θα μπορούσαμε αρχικά και σήμερα με δημοκρατικές διαδικασίες να επιλέξουμε άριστους στην ελληνική κοινωνία μέχρι ο επιδιωκόμενος θεσμός της αριστείας να τους προάγει θεσμικά και να τους αναδείξει στη βάση πάντοτε της άμιλλας.

Ως εφαρμοσμένα πολιτικοοικονομικά συστήματα ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός κατέρρευσαν, ομοίως η αριστερά και η δεξιά πολιτικοκομματική πρόταση και μένει ως τρίτη εναλλακτική λύση η ελληνότροπη της σύγχρονης πραγματικής δημοκρατίας που θα πηγάζει απ’ τα μοντέλα δημοκρατίας του αρχαίου ελληνικού κόσμου και θα προσαρμόζεται διαρκώς στο σήμερα εξυπηρετώντας τον άνθρωπο και το περιβάλλον του.
Έτσι προτείνεται (κι ελληνότροπα επιδέχεται πάντοτε - και αναγκαστικά - διαλόγου και κριτικής και αντιπρότασης το ότι προτείνεται εδώ ή αλλού, ώστε να τεκμαίρεται):
Κατάργηση των κομμάτων ένεκα εθνικής ανάγκης, εφαρμογή κοινού εθνικού ψηφοδελτίου, δικαίωμα του εκλέγεσθαι να έχουν οι μέσα από μια δια βίου διαρκή διαδικασία αριστείας ενάρετοι πολίτες και οι ιδιαίτερα μορφωμένοι που θα αποκαλούνται ''άριστοι''.
Η παραπάνω διαδικασία δεν θέτει θέμα εκλογικού συστήματος από μόνη της και τα κόμματα δεν εξυπηρετούν καμιά πολιτική ουσία εφόσον επικαλούνται ξενόφερτα και ξεθωριασμένα πολιτικο-οικονομικά μοντέλα και κυρίως επειδή προκαλούν εξ ορισμού διαίρεση των πολιτών σε αρεστούς και μη και κατ’ επέκταση λειτουργούν ως τροχοπέδη στις δυνατότητες που έχει το σύνολο του λαού για ανάπτυξη και πρόοδο.
Θα μπορούσε κανείς να αντιπροτείνει την διατήρηση των κομμάτων και την ποσοστιαία αναλογική συγκυβέρνηση. Είναι ένα σενάριο το οποίο δεν κρίνεται επαρκές επί του παρόντος, γιατί η αφύσικα πελατειακή διαμόρφωση των κομμάτων έχει μέχρι σήμερα σωρεύσει τα πάνδεινα στη χώρα και από τη φύση τους προσελκύουν, αλλά και παράγουν τη σοφιστεία και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Έτσι προτείνεται η από κοινού ψηφοδελτίου εκλεγμένη Βουλή να είναι και Kυβέρνηση με τετραετή θητεία και η εκλεγμένη Γερουσία με εξαετή. Ο αριθμός των βουλευτών της Βουλής να είναι ανάλογος της πληθυσμιακής και περιφερειακής διαίρεσης της χώρας με αναλογικό μέτρο 1 / 100.000 πληθυσμού και ο αριθμός των γερουσιαστών ίσος με τον αριθμό των περιφερειών που θα τους εκλέγουν.
Κάθε βουλευτής ως μέλος της κυβέρνησης θα αναλαμβάνει κυβερνητικό έργο που θα του ανατίθεται βάσει προσόντων και επιλογής από την κυβέρνηση και θα έχει το δικαίωμα δημόσιας αρωγής σε εμπειρογνώμονες και συμβούλους που θα κρίνονται απαραίτητοι, όπως και σε κάθε μέσο που θα εξυπηρετεί το λειτούργημά του.
Δαπάνες πέραν αυτών θα που συνάδουν με το δημόσιο λειτούργημά του και έργο θα βαρύνουν τον ίδιο.
Κατάργηση της προεκλογικής διαδικασίας των υποψηφίων πλην της δημοσίευσης του βιογραφικού που θα τεκμαίρει τον τίτλο της αριστείας και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, όπως και των προσωπικών προγραμματικών του θέσεων και απόψεων.
Αμοιβή πολιτικών ίση με αυτή που είχαν ως πολίτες ή επαρκής για το αξίωμα-λειτούργημα και κάλυψη των εκάστοτε παραστατικών εξόδων από το δημόσιο κατόπιν έγκρισης απ’ την κυβέρνηση, τη γερουσία ή τον πρόεδρο.
Η πολιτική θα πρέπει να ξαναγίνει λειτούργημα και όχι μέσο πλουτισμού.
Ο λαός με τις εκλογές ή τα δημοψηφίσματά του και τα υπομνήματά του, η Βουλή- Κυβέρνηση, η Γερουσία και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχουν κυκλική εξουσία με δικαίωμα αμφισβήτησης και πρότασης εκλογών όταν απαιτείται και όπως θα ορίζεται βάσει αρχών και κανόνων δημοσίου συμφέροντος, ώστε να αίρεται το φαινόμενο της αλαζονείας, της αναξιοπιστίας ή της ολιγαρχίας και κυρίως να αυτο πραγματώνεται η ίδια η Δημοκρατία στη βασική της έννοια.
Ψηφίσματα, δημοψηφίσματα και υπομνήματα ομάδων πολιτών να είναι υποχρεωτικά ως προ ημερησίας διατάξεως θέματα προς συζήτηση στη Βουλή.
Καθιέρωση ηλεκτρονικού βήματος πολιτικού διαλόγου των πολιτών με όλα τα τμήματα και υπουργεία της κυβέρνησης, ώστε να επιτυγχάνεται δημιουργικά η παραγωγή πολιτικής με τη συνδρομή των πολιτών και να καθίσταται πιο άμεση και πιο ζωντανή η Δημοκρατία.
Κατάργηση του υπηκόου και ορισμός του πολίτη μέσα από παραμέτρους που θα ορίζουν το δικαίωμά του να είναι – ως ενήλικος – πολίτης της χώρας που θα έχει το δικαίωμα του εκλέγειν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου