Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ



Στη Μικρασιατική εκστρατεία μεταξύ των Καμαραίων που έλαβαν μέρος ήταν : ο Κων/νος Μπούρας ( Λοχίας ), ο Ηλίας Ηλιόπουλος, ο Κων/νος Κανέλλος, ο Νικήτας Παπαγγελής , ο Γεώργιος Ζερίτης (Πράγκας), ο Νικόλαος Ζερίτης, ο Νικήτας Ζερίτης, ο Περ. Κερκεμέζος ( Περεκλάκης ) και ο Ιωαν. Δρακόπουλος.
Από αυτούς σκοτώθηκαν οι Νικόλαος Αθ. Ζερίτης και Ιωάννης Δρακόπουλος στην μάχη του Σαγγάριου ποταμού τον Ιούνιο του 1921.

Χαρακτηριστικές ήταν οι αφηγήσεις των υπολοίπων που επέζησαν του πολέμου και επέστρεψαν, ιδίως οι αφηγήσεις του παππού μου Γ. Ζερίτη ή ''γ
εροΠράγκα'' για τις μάχες κατάληψης της μετέπειτα ''Γραμμής Μετώπου'' απ' το Εσκί Σεχίρ έως το Αφιόν Καραχισάρ (Ιούνιος 1921 - Αύγουστος 1922, διάστημα πολιτικών αλλαγών στην Ελλάδα και καθήλωσης αμαχητί του ελληνικού στρατού που έδωσε το χρόνο στον Κεμάλ να οπλιστεί και να ανασυνταχθεί). Κυρίως όμως ενθουσιώδεις ήταν οι αφηγήσεις του για τον Μαύρο Καβαλάρη (Πλαστήρα) και το μόνο αήττητο μέχρι τέλους 5/42 Τάγμα Ευζώνων του,που οι Τούρκοι το έλεγαν Σαιτάν ασκέρ (Ομάδα Δαιμόνων). Χαρακτηριστική ανάμνηση ο λεβέντης παππούς στην παλιά γειτονιά τα ''Ζερτέικα'' καθισμένος  στην μεγάλη μουριά της αυλής , δίπλα στην κληματαριά , κάνοντας όλη μέρα ξυλόγλυπτα και λέγοντας ιστορίες, ακονίζοντας ταυτόχρονα μια λάμα κάθε χρήσης που είχε από τη Μικρά Ασία.
-Έλα να σου πω πως τους κάναμε τους τουρκαλάδες στο Εσκί Σεχίρ- , μου έλεγε κι εγώ μικρός άκουγα με θαυμασμό χωρίς βέβαια να πολυκαταλαβαίνω τότε τα γεγονότα που μου εξιστορούσε. Μου έδειχνε με καμάρι και μια ''μπιστόλα με κοκόρια'' που είχε προφανώς οικογενειακό κειμήλιο από την εποχή του Όθωνα, την οποία και συντηρούσε για να ρίχνει καμιά πιστολιά στις γιορτές όπως συνηθιζόταν.
Η εξοικείωση με τον πόλεμο και η έλλειψη της αίσθησης του κινδύνου που χαρακτήριζαν αυτό το στράτευμα, φαίνεται από την ιστορία του συμπολεμιστή του Περικλή Κερκεμέζου (Περεκλάκη) ο οποίος στην μεγάλη φυγή της Σμύρνης όπου όλοι προσπαθούσαν να σωθούν, αυτός μετέφερε ένα κόκκινο κυνηγετικό σκυλί, που σε κάποια στιγμή του ξέφυγε απ΄τη βάρκα και έπεσε στη θάλασσα. Αυτός όμως αντί να φυλάξει τη θέση του στη βάρκα έπεσε στη θάλασσα και άρπαξε το σκυλί, θεωρώντας το βέβαια το πολυτιμότερο λάφυρο του πολέμου και εκείνης της στιγμής ! Να σημειωθεί ότι ήταν ο πιο μανιώδης και έμπειρος κυνηγός λαγού στην Καμάρα. 
Το καλύτερο εγχειρίδιο για την Μικρασιατική εκστρατεία και την συνακόλουθη μικρασιατική καταστροφή είναι αυτό του Γ.Ε.Σ. όπου κανείς διαπιστώνει το περίφημο ''κόμπλεξ του Κεμάλ'' , το ότι δηλαδή ποτέ δεν μπόρεσε να νικήσει ελληνικό σώμα που είχε αντιπαρατεθεί για μάχη , παρά μόνον τους χτυπούσε ενώ υποχωρούσαν, επίσης το δέος του για το ''σαιτάν ασκέρ'' όπως έλεγε το 5/42 Τάγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Το τάγμα του Πλαστήρα βοήθησε αήττητο και αποτελεσματικά όλη τη διάρκεια υποχώρησης του ελληνικού στρατού ματαιώνοντας την ολοκληρωτική σφαγή του. Αποχώρησε τελευταίο στις 2 Σεπτέμβρη από τη χερσόνησο της Σμύρνης.

Γεγονός είναι ότι πολλοί λόγοι συντέλεσαν στη διάσπαση του μετώπου. Ένας απ' αυτούς ήταν η πρωτοφανής και ιστορικά παράδοξη παράδοση του στρατηγού Τρικούπη που καταγράφηκε ως η μοναδική παράδοση Έλληνα στρατηγού στην Ιστορία, γιατί δεν επέλεξε τη μάχη μέχρις εσχάτων ή την αυτοκτονία. Μαζί του οπλισμός και 4.000 άνδρες και αξιωματικοί αιχμαλωτίστηκαν και σφαγιάστηκαν με την γνωστή μέθοδο.
Κι αυτός ο ελληνοτουρκικός πόλεμος ήταν ένας ακόμη πόλεμος που όσο κι αν ακούγεται απίθανο σήμερα κρίθηκε σε λίγα λεπτά! 14 - 17 Αυγούστου 1922 οι Τούρκοι του Κεμάλ που είχε στρατηγείο στο Ζαφέρ Τεπέ χτυπούν το νότιο και ανατολικό τμήμα της γραμμής μετώπου στο Αλί Βεράν. Το βράδυ που έσπασε το μέτωπο και ενώ η μάχη εξακολουθούσε αμφίρροπη με 2000 νεκρούς εκατέρωθεν, ο Ισμέτ Ινονού ήταν έτοιμος να σημάνει υποχώρηση και ενώ ζητάει την έγκριση του Κεμάλ, ξαφνικά βλέπουν τους Έλληνες να υποχωρούν πρώτοι.. Αυτό ήταν. Η καταδίωξη με ιππικό πλέον τους έδινε στρατηγικό πλεονέκτημα..
Το κωμικοτραγικό της ιστορίας είναι πως η έλλειψη επικοινωνίας των σωμάτων στρατού τότε, οδήγησε δυο σώματα στρατού να υποχωρούν νωρίτερα για παραθερισμό στα βορειότερα παράλια της Τουρκίας, χωρίς να γνωρίζουν πως το κεντρικό ελληνικό σώμα καταδιωκόταν έως τη Σμύρνη!
Αυτή η ασυνεννοησία οδήγησε και στον εγκλωβισμό και την απαράδεκτη παράδοση του στρατηγού Τρικούπη. Αλλά, ακόμη και όταν οι Έλληνες εγκατέλειψαν τη Σμύρνη, ελληνικό σώμα με 30.000 στρατό ήταν ένα χιλιόμετρο έξω από την Κωνσταντινούπολη και εμποδίστηκε από τους Άγγλους να την καταλάβει. Αν καταλάμβανε την Πόλη και κινούμενο νότια έκλεινε τον Κεμάλ ανάμεσα σε δυο πυρά, εύκολα θα τον εξουδετέρωνε. Ένας απ' τους λόγους σύμπτυξης άλλωστε αντί μάχης μέχρις εσχάτων ήταν και η αναμενόμενη ενίσχυση από Βορρά που ποτέ δεν έγινε... 
Ένας ακόμη σημαντικός λόγος ήταν το επί ένα έτος απόλεμο του στρατού, η φθορά του ειδικά η ψυχολογική που κυρίως οφείλεται σε πρωτόγνωρα φαινόμενα ''απεργίας των στρατιωτών'' που κουρασμένοι από τα δέκα χρόνια θητείας έγιναν δεκτικότεροι σε σοσιαλκομμουνιστικά κηρύγματα και προκηρύξεις του κινήματος Μπεναρόγια. Ο Αβραάμ Μπεναρόγια ήταν ο ελληνοεβραίος πρόδρομος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος που λειτούργησε αντεθνικά και καταστροφικά στο μικρασιατικό μέτωπο υπό την ανοχή και τις ευλογίες των Βενιζελικών που είχαν χάσει τις εκλογές... Αυτό συνάδει με το ότι ούτε η κομμουνιστική πλέον (1917) Ρωσία, ούτε η Αγγλία δεν ήθελαν τη δημιουργία μιας μεγάλης Ελλάδας. Εκείνη την εποχή μάλιστα που η Ελλάδα αποδειγμένα είχε έναν από τους καλύτερους στρατούς της Ευρώπης με 120.000 εμπειροπόλεμους άντρες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου