Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Θρησκευτική Εξουσία



Παράλληλα με την πολιτική συνυπάρχει και η θρησκευτική εξουσία η οποία ως φορέας κοσμικής εξουσίας είναι άτοπη σε ελεύθερες πολιτείες που απαρτίζονται από πεπαιδευμένους πολίτες.
Κανείς μεν εχέφρων σήμερα στην Ελλάδα δεν παραγνωρίζει τα ωφελιμιστικά παράγωγα του Ορθόδοξου Τόξου της Ανατολής και τη λαϊκή προσέγγιση στην Εκκλησία καθώς και το δικό της κοινωνικό έργο στο βαθμό που αυτό συντελείται. Όμως δε, παραδοσιακά κατάλοιπα και καταστάσεις που διαμορφώνουν αθέμιτη εξουσία θα πρέπει να επανεξετάζονται, ώστε να αίρονται αγκυλώσεις και παράδοξα που δε συμβαδίζουν ούτε με την εποχή μας, αλλά και ούτε με τα όσα οι θρησκείες πραγματεύονται.
Το θρησκεύειν είναι ατομικό δικαίωμα του καθενός και η εκπροσώπηση θρησκευτικών πεποιθήσεων σχήμα οξύμωρο ουσιαστικά και παραδοσιακό έθος πλέον, το οποίο θα πρέπει να αρκείται ως φορέας συνολικής έκφρασης και λειτουργίας στα πνευματικά του καθήκοντα και στο ενδεχόμενο κοινωνικό του έργο και μάλιστα με τον διακριτικό και αθόρυβο τρόπο που η δεοντολογία επιβάλλει.
Αποτελεί αυτοαναίρεση για την εκκλησία η επίκληση της λαϊκής εκπροσώπησης για πολιτικές, οικονομικές και άλλες παρεμβάσεις στα του πολιτικού γίγνεσθαι μιας ελεύθερης πολιτείας, γιατί αποτελεί αθέμιτη εκμετάλλευση ενός συνόλου.
Πόσο δε η θρησκευτική εκμετάλλευση του πλήθους των μουσουλμάνων μεταναστών ή θρησκευτικών μειονοτήτων που μπορεί να μετατραπεί σε μοχλό πολιτικής πίεσης.
Πόσο ακόμη οι κάθε είδους βουδιστικές, μυστικιστικές, τεκτονικές ή άλλες οργανώσεις στη δική τους διάσταση εκμετάλλευσης του ατόμου – πολίτη και άρα της πολιτείας. 
Μια δημοκρατία θα πρέπει να προστατεύει πραγματικά την ανεξιθρησκεία, αλλά οι θρησκευτικοί οργανισμοί που συνιστούν αθέμιτη εξουσία κάθε είδους θα πρέπει να επανατοποθετηθούν στη θέση που φυσιολογικά αρμόζει στο αντικείμενό τους, ως αυτοδιοίκητα νομικά πρόσωπα που κατ’ επέκταση υπάγονται στο Κράτος με τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις τους, όπως κάθε άλλο νομικό πρόσωπο στη χώρα, χωρίς εξαιρέσεις και ειδικά προνομιακά καθεστώτα.
Επανατοποθέτηση σημαίνει πως η πολιτική ζωή, η εκπαίδευση, η παιδεία και η νομοθεσία θα πρέπει με σύνεση και ωριμότητα να χειραφετηθούν από κάθε δογματική θρησκευτική επιρροή, χωρίς αυτό να σημαίνει φίμωση των όσων οι θρησκείες πραγματεύονται ή κατάργηση δια νόμου πεποιθήσεων και λατρευτικών δικαιωμάτων όπως απερίσκεπτα διατείνονται αρκετοί φανατικοί. 
Ελληνότροπη μέθοδος είναι η πειθώ μέσω διαλόγου και όχι η βίαια επιβολή. Το άϋλο της γλώσσας, της κουλτούρας, της πεποίθησης, του πολιτισμού και της παράδοσης δεν μεταβάλλεται με νόμους και βία, αλλά αφήνεται να διαπλαστεί, να εξελιχθεί ή να χαθεί στο πέρασμα των γενεών και του περιβάλλοντός τους με την παιδεία και το χρόνο.
Στην υλική/κοσμική του διάσταση όμως, όπου ως εξουσιαστικό μόρφωμα ή δογματική τροχοπέδη εμποδίζει τη φυσιολογική πολιτισμική ανέλιξη, ή αποδεδειγμένα στρέφεται κατά της πολιτείας και των πολιτών της, οφείλει να επαναπροσδιορίζεται στα νομικά όριά του και το ρόλο του. Οι πεποιθήσεις δεν καταργούνται με διατάγματα, αλλά ούτε και επιβάλλονται με τη βία ή με δόλιους και συνήθως αφανείς τρόπους προσηλυτισμού, που παρατηρούνται στη σημερινή πολυπολιτισμική Ελλάδα.

Η θρησκεία γενικά ως αναγκαίο φαινόμενο δε συνάδει με τον ελληνισμό ούτε ιστορικά, ούτε επιστημονικά, πέραν της εκλαϊκευμένης έκφανσής της που χρειάστηκε σε πρώιμους καιρούς για να τιθασεύει απαίδευτες μάζες σε βασικούς ηθικούς κανόνες, επηρεάζοντας άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά την ιστορία.
Ιστορικά η χριστιανική θρησκεία όπως κάθε μονοθεϊστική θρησκεία επιβλήθηκε με τη βία στον ελληνισμό όπως και σε κάθε λαό και έθνος, για να αιτιολογήσει σε ήθη και έθη τη μονοκρατορία του ρωμαίου αυτοκράτορα, αλλά στην ελλαδική περίπτωση ουσιαστικά μπολιάστηκε αρκετά με την παγανιστική ειδωλολατρία του ησιόδειου δωδεκαθέου, τόσο ώστε να δώσει το ιδιόμορφο της ορθοδοξίας.
Ακόμη και η προσωνυμία ορθοδοξία είναι παράδοξο ελληνικό εύρημα δικαιολόγησης του αδικαιολόγητου.
Οι εκατονταετείς ελλαδικές εικονομαχίες είχαν την ανάγκη και το αποτέλεσμα της εικονολατρίας, την ανάγκη του έλληνα να πλάθει είδωλο σε συναισθητό αντικατοπτρισμό του επιθυμητού πλην άγνωστου δαίμονος εαυτού και να αναφέρεται ευθαρσώς σε αυτό απαιτώντας άμεση και προσωπική επικοινωνία με το δαήμονα θεό του.
Η προσκόλληση όμως της ορθοδοξίας -όπως και κάθε μονοθεϊστικής αντίληψης- στην παράδοση και δη στην εβραϊκή και όχι στην ουσία ή την πνευματικότητα των όσων διατείνεται, παράλληλα με την εμμονή της στη διαμόρφωση και εδραίωση κοσμικής εξουσίας κατά το παπικό πρότυπο, είναι η αιτία του εκφυλισμού της με το χρόνο χωρίς να χρειάζεται βάρβαρους πολέμιους κι εχθρούς.
Αν πέραν της όποιας φιλοσοφικής και μεταφυσικής προσέγγισης κανείς δει τα πανομοιότυπα μυθεύματα όλων των θρησκειών του κόσμου τα βασισμένα σε αστρολογικές κυρίως απεικονίσεις και μυστικιστικούς συμβολισμούς και στην απλοϊκή διαχείριση του φόβου στο άγνωστο θα αναρωτηθεί άμεσα για το μέγεθος της παγκόσμιας πλάνης και τη σκοπιμότητά της.
Πολύ δε περισσότερο όταν συνειδητοποιήσει πως αυτή η σκόπιμη πλάνη σε παγκόσμιο επίπεδο καθηλώνει μοιρολατρικά την ανθρώπινη νοητική και πολιτισμική εξέλιξη καθιστώντας τη έρμαιο της υλικοωφελιμιστικής πολιτικοοικονομικής λαίλαπας, επικαλούμενη μάλιστα τη διαχείριση και την καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος.
Του πνεύματος και της ψυχής που με απλοϊκό τρόπο επιλύοντας τον οντολογικό προβληματισμό -τη βάση δηλαδή γένεσης της φιλοσοφίας- αποπειράται να θέσει οριστικά στο περιθώριο του ανθρώπινου στοχασμού την ίδια τη φιλοσοφία και άρα αποπειράται να καταστρατηγήσει το βασικότερο ανθρώπινο δικαίωμα του σκέπτεσθαι και του συνειδέναι, το αεί εξελισσόμενο ανθρώπινο χαρακτηριστικό παράλληλα με την ίδια τη ζωή.

Όλες οι θρησκείες του κόσμου ήταν και είναι σωτηριακές υποσχέσεις και ηθικά προγεφυρώματα, μιας πανανθρώπινης κοινωνικής συνύπαρξης που όφειλε να ελέγχεται για το αστάθμητο των συμπεριφορών της και για τη διασφάλιση της ομαλότητας του κατεστημένου.

Βασική παραδοχή αυτής της αναγκαιότητας ήταν και παραμένει σε μεγάλο βαθμό η έλλειψη της παιδείας πανανθρώπινα και δη της κλασσικής ηθικοπλαστικής.
Αυτή η ανάγκη διαμόρφωσε ένα εξουσιαστικό θρησκευτικό μόρφωμα που συνέπλεε με την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Δεν έμεινε όμως σ’ αυτό το ρόλο και διαβρώθηκε από τον ανθρώπινο παράγοντα υπερβαίνοντας εαυτόν δηλαδή τον πνευματικό της ρόλο, σε όλα τα στάδια ύπαρξης ιερατείων ακόμη και της αρχαίας Ελλάδας, όπως και όλων άλλωστε των λαών σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους.
Η αγαστή συνεργασία της πολιτικής ολιγαρχίας με τη θρησκευτική εξουσία συναντάται πάντοτε στο τρίγωνο της οικονομικής εξουσίας, της ανώτερης και κυρίαρχης των άλλων δύο, εξασφαλίζοντας στους βωμούς των σύγχρονων θυσιών αμέτρητες προσφορές χρήματος στους παραπάνω παγκόσμιους μηχανισμούς εξουσίας.
Κάθε μονοκράτορας θεός της ανθρώπινης ιστορίας εκθρονίστηκε απ’ το θεό Χρήμα.
Έτσι και σήμερα, στο όνομα της ψεύτικης ευημερίας, της αφύσικης αγάπης και της κίβδηλης πνευματικής καλλιέργειας τα παραπάνω αλώνουν, αλλά και αλώνονται εκ των έσω με μια επικρατούσα κουλτούρα που με διαχρονική πλύση εγκεφάλου η ανθρωπότητα έχει αποδεχτεί, τόσο ώστε να τα συντηρεί η ίδια πλέον με τις καθημερινές πρακτικές της και την αδυναμία σκέψης, άρνησης και θέλησης για διεκδίκηση του αυτονόητου.
Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Ινδουιστές, Μασόνοι, Σαϊεντιστές, Αιρέσεις και Τάγματα στενάζουν αφύσικα έως αυτοθέλητα στο ζυγό της ψυχοδιανοητικής υποτέλειας, υπό τον αόριστο Φόβο του αγνώστου και τις έντεχνες οδηγίες των ηγετών του Συστήματος.
Χωρίς να εξαιρούνται οι νεοεποχίτικες και υδροχοιστικές καμπάνιες υφάρπαξης αυτής της παρατηρούμενης σήμερα θρησκευτικής παρακμής, με σκοπό να καθιερώσουν τις δικές τους παγκόσμιες θρησκείες. Χωρίς να εξαιρούνται τα νεότευκτα δωδεκαθεϊστικά κινήματα στη χώρα που υιοθετούν πρακτικές δημιουργίας θρησκείας, εκκλησίας και τελετουργικών σε αντίθεση με τα όσα υποτίθεται πως καταγγέλουν και διαφωνούν.

Στα καθ’ ημάς οι δίδυμες μονοθεϊστικές θρησκείες του δυτικού και όχι μόνον κόσμου, χριστιανισμός –μουσουλμανισμός, ως πνευματικά τέκνα της εβραϊκής εθνοθρησκευτικής παράδοσης αντικειμενικά δεν προσέφεραν ιστορική πρόοδο, αλλά είτε γενοκτονίες κατακτηθέντων ιθαγενών, είτε αδελφοκτόνο σφαγή λαών και εθνών, υποκαθιστώντας αφύσικα την εθνικότητα με τη θρησκευτική πεποίθηση, καθιστώντας αλληλοσπαρασσόμενους διηνεκώς λαούς κοινής εθνικής καταγωγής των οποίων την ιστορία αλλοίωσαν ή απέκρυψαν. Δείτε δίπλα μας, Ίωνες και γενίτσαροι Τούρκοι που ανιχνεύουν το αυτόχθονο της καταγωγής, Νοτιο-Ιταλοί και Ρωμαίοι, Ιλλυριοί και Βορειομακεδόνες, Θράκες και Καυκάσιοι, Βάσκοι, Δαρβίδες Ιρλανδοί, Φιλισταίοι Παλαιστίνιοι και αιγαιοκρήτες Σύριοι και Δρυίδες ευρωπαίοι.
Ευρωπαίοι, απόγονοι της Ευρώπης κατά τον αστερισμό του Ταύρου (4300-2150πΧ).
Δείτε τους δίπλα μας, αναγνωρίστε τους και πολεμήστε τους με το ισχυρότερο κι εντιμότερο όπλο, την Αλήθεια. Φωνάξτε’ τους την ιστορική αλήθεια κι αν δεν αναγνωρίσουν τον έλληνα αδερφό, τότε και μόνον τότε αποκαλέστε τους εχθρούς.
Αυτή τη διαίρεση προκάλεσε η ανθρώπινη εκπροσώπηση του Θεού, σε όλο της το θηριώδες μεγαλείο.
Γιατί διαχρονικά τα ιερατεία όλης της ανθρωπότητας δεν αποδέχτηκαν στοιχειωδώς και αυτοαναιρούμενοι το πως ''όταν η δύναμη της αληθινής αγάπης για την αρετή, ξεπεράσει την αφύσικη αγάπη για τη δύναμη, τότε η ανθρωπότητα θα γνωρίσει την ειρήνη''.
Η μεσογειακή και όχι μόνον πανσπερμία και ομογένεια του ελληνικού έθνους για μια ακόμη φορά μετά τον -ελληνικό εμφύλιο- τρωϊκό πόλεμο και τους ύστερους ελληνορωμαϊκούς, διασπάρθηκε σε αλλόγλωσσα και αλλόθρησκα νέα έθνη έως σήμερα, ως προϊόν και αποτέλεσμα μιας κίβδηλης ρωμαιο-βυζαντινής ''αυτοκρατορικής και θρησκευτικής ομοεθνίας'', χωρίς βέβαια σε κάθε περίπτωση η επισήμανση της ιστορικής αλήθειας να σημαίνει απόρριψη και μη αποδοχή της ίδιας της ιστορίας, θέση που και αυτή άτοπα συναντάται σε φανατικές αντιλήψεις.
Η Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή ιστορία εμπεριέχουν αναπόσπαστα τμήματα της ελλαδικής ιστορίας που κανείς δε μπορεί να διαγράψει. Μπορεί όμως με πνευματική ανδρεία να ανακεφαλαιώσει και να αποδεχθεί τα κακώς κείμενα, όπως την εθνική αλλοίωση για θρησκευτικούς λόγους. 

Γιατί Έθνος δεν συνιστά το ομόθρησκον, αλλά το όμαιμον, το ομόγλωσσον και το ομότροπον. Παράλληλα ο εθνισμός – πόσο δε μάλλον η θρησκεία - δεν αποσκοπεί στην αυτοαναγόρευσή του ως μοναδικού κυρίαρχου και περιούσιου, αλλά στην επισήμανση της φυσικής διαφορετικότητας που απλά προσθέτει στην παγκόσμια ομορφιά τη δική του ιδιαίτερη απόχρωση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου