ΕΥΑΝΘΙΑ - ΒΕΛΙΓΟΣΤΗ - ΛΕΟΝΤΑΡΙ - ΕΝΕΤΟΙ - ΑΛΩΣΗ

Η περιοχή της Ευανθίας ( Καμάρας ) και μετά το 1261 ήταν στα όρια της Φραγκικής με την Βυζαντινή επικράτεια, ανήκοντας στην φράγκικη επικράτεια και στο φέουδο της Βελιγοστής και παράλληλα εκκλησιαστικά ανήκε πάλι στην επισκοπή της Βελιγοστής.
Η Βελιγοστή ( αντί της Μεγαλόπολης ) όπως είδαμε , ήταν το οικιστικό κέντρο της περιοχής και η ακριβής θέση της σήμερα διχάζει τους επιστήμονες. Η σημερινή Βελιγοστή, το κάστρο του Λεονταρίου, αλλά και ο λόφος Τσουρούμι στην Καμάρα διεκδικούν τη θέση του.
Ο Leak που περιόδευσε ο ίδιος την περιοχή, επέμεινε ότι ήταν στον λόφο Τσουρούμι της Καμάρας. Η αναφορά του Χρονικού του Μωρέως [.. εις χαμοβούνι έκειτο, το κάστρο τότε εκείνο…] ταιριάζει με την γεωγραφία του λόφου, την έκτασή του, αλλά και την οδική σύνδεση της εποχής εκείνης, χωρίς βέβαια να επιμένουμε εφόσον δεν έχει επιστημονικά τεκμηριωθεί. Ένα επιπλέον στοιχείο είναι το ότι ο λόφος Τσουρούμι στην Καμάρα έχει κατά το παρελθόν και επανειλημμένα καταστραφεί ολοσχερώς από πυρκαγιά, ενώ φανερά στην κορυφή του είναι τα ίχνη ερειπίων και η αναφορά στο χρονικό του Μωρέως [.. εκάψασι την αγορά, το κάστρο μόνο αφήκαν..], δημιουργεί την αιτία για επιστημονική έρευνα της περιοχής. Αργότερα που οι Βυζαντινοί ανάκτησαν μέρος της Πελοποννήσου, οικιστικό κέντρο έγινε το Λεοντάρι.

Σ’ αυτή την χρονική περίοδο 1261-1460, οι Βυζαντινοί με τον Μανουήλ Καντακουζηνό και τον Θεόδωρο τον Α’, για να ανοικοδομήσουν την αιματωβαμένη Πελοπόννησο έφεραν Ηπειρώτες Ιλλυριούς εποικιστές στην Κόρινθο και το Αργος, για την καλλιέργεια της γης και την επάνδρωση του στρατού τους, οι οποίοι εξελληνίστηκαν και αποτέλεσαν τους μετέπειτα Αρβανίτες που θα συναντήσουμε στην επανάσταση του 1821. Η Ιστορία επικρίνει αυτή την κίνηση των Παλαιολόγων, αλλά αυτοί οι επονομαζόμενοι από διαστρεβλωτές της αλήθειας ''Αλβανοί'' λόγω ίσως των παρεφθαρμένων ελληνικών τους , ήταν Ιλλυριοί, πανάρχαιο ελληνικό φύλο της Ηπείρου που έφτασε όπως είδαμε στο απώγειο της δόξας του με τον βασιλιά Πύρρο και δεν είχε σχέση με τους μετέπειτα εκτουρκισμένους Αλβανούς των Τσάμηδων των Λιάπηδων και των Γκέκηδων, που στα ύστερα χρόνια της Τουρκοκρατίας επέδραμαν στην Πελοπόννησο. Άλλωστε το απέδειξαν με την αυτοθυσία τους κατά των Φράγκων και των Τούρκων επιδρομέων υπερασπιζόμενοι το βυζαντινό δεσποτάτο της Πελοποννήσου. 

Άλλη φυλή που εξελληνίστηκε εκείνη την περίοδο ήταν οι ''Γασμούλοι''  από επιμειξίες Ελλήνων και Φράγκων ( όπως ο άρχοντας Σγουρομάλλης της Μάνης, η Λιογέννητη πριγκίπισσα της παράδοσης, ο Διγενής Ακρίτας - κατά την άποψή μας - http://kamararc.blogspot.gr/2011/10/blog-post_2167.html  κλπ, την ιστορία των οποίων η αθάνατη ελληνική μούσα αποτύπωσε στα ακριτικά μας τραγούδια )[ Αγησ. Τσέλαλης - ''... Στου Αλφειού τις όχθες'', ένα σπάνιο βιβλίο με πραγματικές ιστορίες της εποχής ].

Γεγονός είναι όμως ότι ο ελληνικός πληθυσμός, οι Ρωμηοί όπως τους αναφέρει το Χρονικό του Μωρέως ή οι Έλληνες όπως τους αναφέρει ο φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός - Πλήθων ( ..έλληνες εσμέν το γένος.. ), υπερτερούσαν των Σκλαβηνών και των Ιλλυριών, γι αυτό άλλωστε και αφομοίωσαν εύκολα όλες αυτές τις ελληνογενείς φυλετικές προσμίξεις, δίνοντας τον νεοέλληνα Γραικό ή Ρωμηό της Τουρκοκρατίας.

Από το 1381 οι Ναββαραίοι γίνονται κάτοχοι των Φράγκικων κτήσεων της Πελοποννήσου με πρωτεύουσα την Ανδανία και περίφημο κάστρο το Ναββαρίνο (Πύλο ), αλλά αρχικά την Γκλόγκοβα απέναντι από τον Άκοβο.
Το 1395 επιδράμουν Τούρκοι με τον Εβρενό βέη στον Ισθμό, λεηλατούν τη χώρα και φεύγουν σύροντας μαζί τους χιλιάδες αιχμαλώτους.
Το 1407 οι Ενετοί αγοράζουν το Ναββαρίνο και την Μονεμβασιά έχοντας ταυτόχρονα από παλιότερα την Μεθώνη και την Κορώνη.
Το 1415 ο Σπαρτιάτης φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, προτείνει στους αδύναμους βυζαντινούς μια σπαρτιατική οργάνωση του κράτους και του στρατού, η οποία δεν εισακούστηκε, γιατί πέραν του αναδασμού της γης που πρότεινε ,έθιγε και τα συμφέροντα της Εκκλησίας και του μοναχισμού [..ηναγκάσατε τους αγίους άνδρας, να συνεισφέρουν υπέρ του Κράτους και του στρατού..], ήταν η επίμαχη παράγραφος που οδήγησε στην εξορία και τον αφορισμό του.

Το 1423 οι Τούρκοι επιδράμουν και πάλι με τον Τουραχάν, δηώνουν την ανυπεράσπιστη χώρα και πολιορκούν το κάστρο της Ωρηάς ή Γαρδικίου (υψ. Αγ.Γεωργίου - Τουρκολέκα ) που μόνο του αντιστάθηκε. Οι Ιλλυριοί - κυρίως - υπερασπιστές του παραδίνονται με συμφωνία που αθετήθηκε και σφαγιάζονται. Οι Τούρκοι στήνουν πυραμίδα με οκτακόσια κρανία στον τόπο της σφαγής και αποχωρούν...

Τρίτη 29 Μαΐου του 1453 πέφτει η Πόλη και μαζί της ο Κων/νος ΙΑ’ Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου και δυστυχώς ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο Έλληνες κατά τη διάρκεια της πολιορκίας για να προσδιορίσει το γένος των υπερασπιστών της Πόλης, συνειδητοποιώντας προφανώς τα λεγόμενα του σοφού της Σπάρτης Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα και απαντώντας περήφανα στο αίτημα του Μωάμεθ για παράδοση : '' το την Πόλην σοι δούναι, ουκ εμόν εστί, ούτε άλλων των κατοικούντων εν αυτή...''
Τρεις χιλιάδες Έλληνες από την Πελοπόννησο είχε μαζί του στις επάλξεις και δυο χιλιάδες Γενουάτες κυρίως μισθοφόρους και την ίδια ώρα εβδομήντα χιλιάδες ανθενωτικοί αμαχητί δοξολογούσαν δήθεν για την σωτηρία της Πόλης, ενώ εικάζεται πως κρυφά έπαιρναν εγγυήσεις από τον Μωάμεθ τον Β’ τον Πορθητή και προετοίμαζαν το άνοιγμα της Κερκόπορτας διαδίδοντας ότι :''είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει''...

Ο πολυεθνισμός του κράτους, το τιμαριωτικό σύστημα, οι για προσωπικά συμφέροντα εμφύλιοι πόλεμοι, ο μισθοφορικός στρατός, οι εκκλησιαστικές διαμάχες Ανατολής – Δύσης και η έντονη θρησκοληψία, οδήγησαν στο μοιραίο.
Τα κροκοδείλια δάκρυα της σύγχρονης ιστορίας που διδασκόμαστε αποτελούν τραγέλαφο, μεμψιμοιρία και εθνικό όνειδος. Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε την ιστορική αλήθεια για να μπορέσουμε να αποφύγουμε παρόμοιες τραγωδίες...
Λίγα χρόνια μετά - το 1460 -, οι Τούρκοι γίνονται κυρίαρχοι και της Πελοποννήσου.