Από τις αρχαίες πηγές ( Πολύβιο, Στράβωνα, Παυσανία ), γνωρίζουμε την ύπαρξη του έθνους των Αιγυτών ,οι οποίοι εντάσσονται στο φύλο των Αρκάδων, ενώ αναφέρεται και η ύπαρξη του οικιστικού τους κέντρου της Αίγυος ( Αίγυς ).
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Παυσανία του περιηγητή το 175 μ.Χ. ως εξής: ''Εκ Μανιών δε οδός επί τον Αλφειόν έστιν όσο πέντε σταδίων και δέκα, κατά τούτο Γαθεάτας ποταμός εκδίδωσιν ες τον Αλφειόν, ες δε τον Γαθεάτα πρότερον έτι κάτεισιν ο Καρνίων, τούτω μεν δη αι πηγαί γης εισί της Αιγύτιδος υπό του Απόλλωνος του Κερεάτα το ιερόν, τω Γαθεάτα δε της Κρωμίτιδος χώρας εν Γαθέαις''. ( Παυσανίου Αρκαδικά ΧΧΧΙV.5 )
[ Σημ. :1 στάδιο = 175 μ., ήτοι 2775μ. από τις Μανίες έως τον Αλφειό, δηλαδή από την σημερινή εθνική οδό στο ύψος περίπου των Παραδεισίων. Γαθεάτας είναι το ποτάμι των Παραδεισίων και οδεύοντας από Μεγαλόπολη αριστερά αυτού ο Καρνίων.
Η αφετηρία - Μανίαι ή Δακτύλου Σήμα (Ορέστη) είναι λοφίσκος στα δυτικά όρια του ορυχείου Μεγαλόπολης και στη διαδρομή του περιηγητή από Μεγ/λη προς Μεσσηνία. ]
Εδώ λοιπόν, στα σημερινά ''Γιαννο-Κάμαρα'', στην κοιλάδα των πηγών του Καρνίωνα, τοποθετείται η κώμη Αίγυς με το έθνος των Αιγυτών, πελασγικής καταγωγής. Η κώμη Αίγυς έδωσε το όνομά της σε όλη την περιοχή ( πόλη ) που ονομάστηκε Αιγύτις και εκτεινόταν στην έκταση της σημερινής Φαλαισίας μέχρι τα Παραδείσια και τους Χράνους ( Γαθέαι ), στα όρια της Παρρασίας ( περιοχής Λυκαίου ) συναποτελούμενη από έξι κώμες ( χωριά ) : '' παρά δε Αιγυτών , Αίγυς και Σκιρτώνιο και Μαλέαι και Κρώμοι και Βλένινα και Λεύκτρον..'' ( Παυσανίου Αρκαδικά XXVII.4 ).
[ Sημ. : Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν και μικρότεροι οικισμοί που δεν αναφέρονται, όπως ο ίδιος ο Παυσανίας επισημαίνει. Πόλη είναι η ευρύτερη περιοχή η οποία εμπεριέχει κώμες. Η γεωγραφική περιοχή της κώμης φέρει το όνομά της , όπως Κρωμίτις , Γαθέαι, αλλά η ευρύτερη περιοχή της πόλης φέρει το όνομα του φύλου - έθνους των Αιγυτών ως Αιγύτις χώρα.]
Η λέξη και η ονομασία Αίγυς προέρχεται από την ρίζα Αίγ - ( εξ ου και Αιγαίο ) που σημαίνει κύμα και δηλώνει την θαλασσινή προέλευση των οικιστών της, δεδομένου ότι οι νομάδες Πελασγοί ( Πρωτοέλληνες ), που περιόδευαν την Μεσόγειο από ξηρά και θάλασσα, σταμάτησαν την περιήγηση και τη νομαδική ζωή και οίκησαν για πρώτη φορά την Αρκαδία ( .. Λυκόσουρα εστί πρεσβυτάτη και ταύτην είδεν ο ήλιος πρώτην’ από ταύτης δε οι λοιποί ποιείσθε πόλεις μεμαθήκασιν άνθρωποι .. - Παυσανίου Αρκαδικά XXXVIII.1 ).
Ζουν πλέον σε οικισμούς, ασχολούνται με την πρωτογενή παραγωγή ( γεωργία, κτηνοτροφία), την οποία βελτιώνουν και συστηματοποιούν με αποτέλεσμα την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, η οποία με τη σειρά της οδήγησε στην ραγδαία αύξηση του πληθυσμού. Αυτή η πληθυσμιακή έκρηξη - που είναι φαινόμενο όλης της Αρκαδίας - οδήγησε τους πρωτοέλληνες Αιγύτες στη λατρεία του Κάρνου ( Κριού ) που ήταν θεότητα της γονιμότητας. Ο Κάρνος αποτελεί μια από τις πολλές ταυτότητες του αιγόμορφου Πάνα, ο οποίος απεικονίζεται με κέρατα αλλά και φωτοστέφανο ως αντικαταστάτης του θεού Ήλιου.
Με την ''κάθοδο'' των Δωριέων και την επικράτηση της Σπάρτης στην Αιγύτιδα χώρα, ενσαρκώνει την λατρεία του Καρνείου ( Κερεάτα ) Απόλλωνος, θεού της μουσικής, του φωτός και της ευημερίας.
''..Σπάρτη τοι, Καρνείε, το γε πρώτιστον έδεθλον..''
( Ύμνοι Καλλιμάχου προς Απόλλωνα στ. 46-73)
..Στη Σπάρτη Καρνείε εδραιώθηκες πρώτα..
και ''έτι δ’ άβροχος ήεν άπασα Αρκαδίη..,υγρός Ιάων ήειρεν..,πολλά δε Καρνίωνος άνω..'' του ιδίου, για τον ποταμό Καρνίωνα.
Ο Καρνίων, ο παραπόταμος του Αλφειού που πηγάζει από την Καμάρα, φέρει μέχρι σήμερα τ’ όνομά του, ως ανεξίτηλη απόδειξη στον ιστορικό χρόνο.
Η λατρεία του Απόλλωνα επίσης ενσάρκωσε και την αρχέγονη λατρεία του θεού Ήλιου που λάτρευαν οι Πελασγοί οικιστές του Ταϋγέτου , των οποίων και μέχρι σήμερα τα θρησκευτικά συναισθήματα δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στον προφήτη Ηλία , ο οποίος αφομοίωσε όλες τις προηγούμενες σχετικές δοξασίες. Είναι αυτονόητο για τους Πελασγούς που έζησαν τον κατακλυσμό του Ωγύγου, (περί το 9.500 π.Χ.), τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα (5.000 π.Χ.), αλλά και την καταστροφή του ηφαιστείου της Θήρας, (περί το 3.500π.Χ.), να οικίζουν κορυφές βουνών και να λατρεύουν τον ήλιο ( που ανατέλλει μετά την καταιγίδα ).
Αυτό μας οδηγεί στην υπόθεση του ότι πριν οι Αιγύτες οικίσουν την κοιλάδα του Καρνίωνα, να κατοικούσαν ψηλότερα στον Ταύγετο, όπου και ανθούσε η ηλιοκεντρική λατρεία (άλλωστε η ελώδης αποστραγγισμένη λεκάνη της Μεγαλόπολης δεν προσφερόταν ακόμη για κατοίκηση ) σύμφωνα με πολλές πηγές, αλλά κυρίως τα ''Ορφικά Επη''και αργότερα να μεταφέρθηκαν εδώ, αναζητώντας ευφορώτερη περιοχή. Αυτή η μετακίνηση πρέπει να έγινε ως συνέπεια της θρησκευτικής μετάβασης από την ηλιολατρεία στο Πάνθεον ( περ. 9.000π.Χ.). Tο ότι ο γενάρχης τους δεν αναφέρεται στην μυθολογία περί του Λυκάονα και των πενήντα γιων του οικιστών της Αρκαδίας, οφείλεται στο ότι την εποχή που καταγράφηκε ο πανάρχαιος αυτός μύθος, η Αιγύτις αποτελούσε ήδη τμήμα της μισητής για τους Αρκάδες Σπάρτης.
Με παρόμοιο τρόπο δεν αναφέρονται τα γειτονικά ''έθνη'' Σκιρίτιοι, Καύκωνες και Πισάτες. Είναι όμως όλοι Αρκάδες , με την έννοια του ότι Αρκαδία ( Δρυοπία ) στην προϊστορική εποχή , νοείται η ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου ( Αργους, Απίας ) , η οποία αφού οικίζεται από τους γιους του Αρκάδα, παίρνει επιμέρους ονομασίες ( Μεσσηνία, Λακωνία, Αζανία, κλπ. ).
Αυτό το γονίδιο της φυλής που καταγράφει το δέσιμό τους με τον Ταύγετο, θα δούμε παρακάτω πως στην πρόσφατη ιστορία τους , τους οδηγεί και πάλι να οικίζουν κορυφές του Ταϋγέτου και αργότερα να κατεβαίνουν στα πεδινά του, σε μια κατακπληκτική και ενστικτώδη επανάληψη της ιστορίας τους.
Η πληθυσμιακή έκρηξη της εποχής του Χαλκού, αλλά και η φυσική έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (περ.3.500 π.Χ.), οδηγεί και Αιγύτες μαζί με άλλους Πελασγούς σε μεταναστεύσεις, ( οι περίφημες Αργοναυτικές εκστρατείες, που δεν ήταν μία αλλά πολλές οικονομικές αλλά και πολιτικές εξορμήσεις και αργότερα αποικιακοί ή και εμφύλιοι αποικιακοί πόλεμοι, π.χ. Τρωικός ), είτε προς Βορρά , στα όρια της Θούλης και στη γη των Σκυθών , ως λάτρεις του Υπερβορείου Απόλλωνος όπως αναφέρονται από τον Ηρόδοτο ως ''Υπερβόρειοι'', για να παλιννοστήσουν αργότερα, πρώτη φορά, με την ''κάθοδο'' των Δωριέων ( Ηρακλειδών ), είτε αργότερα με την αποίκηση της Κύπρου, η οποία έγινε πριν αλλά και μετά τον Τρωικό πόλεμο (2.600 π.Χ.), αποδεικνύοντας την συμμετοχή τους με την λατρεία του αρκαδικού Καρνείου Απόλλωνος , που συναντάται στην Κύπρο .
Στην Έγκωμη της Κύπρου, βρέθηκε μεγάλο άγαλμα του Απόλλωνος Κερεάτα από συμπαγή χαλκό , πρώιμης μυκηναικής περιόδου (Ε. Δερεχάνη - Λύκαιον και αρχαίοι Αρκάδες ).
Να σημειώσουμε εδώ ότι η παλιννόστηση των Υπερβορείων, που ονομάζονταν πλέον Ηρακλείδες, γνωστή ως ''κάθοδος των Δωριέων'' στόχευε στην εγκατάστασή τους στην Πελοπόννησο την οποία αναγνώριζαν σαν πατρική τους γη, μετά από τόσους αιώνες περιπλάνησης στην Φθία, στην Θράκη και την Σκυθία. Ετσι εγκαταστάθηκαν πέραν της Ηλείας κυρίως στην Λακεδαίμονα Σπάρτη στα ριζά του Ταυγέτου.
Και όμως οι Δωριείς Σπαρτιάτες αντί να είναι κυρίως λάτρεις του θεού Άρη, θεού του πολέμου, αφού οι περιοδείες τους στην Ευρώπη τους κατέστησαν πολεμική φυλή, στοιχείο απαραίτητο για την επιβίωσή τους, και φαινόμενο που επαναλαμβάνεται και πάλι αργότερα όπως θα δούμε, απεναντίας παρέμειναν λάτρεις του Υπερβορείου Ήλιου Απόλλωνα , προσδίδοντάς του φυσικά πολεμική μορφή.
''.. ίη, ίη Καρνείε, ίει τα βέλη ..''
''σαν καταιγίδα Απόλλωνα τόξευε'',
ήταν ο πολεμικός παιάνας των νεαρών πολεμιστών.
Οι Σπαρτιάτες ( Άγιδες, Ευρυπωντίδες ), ανεβαίνουν μαζί με τους γηγενείς Πελασγούς στον Ταύγετο και ανάβουν στην κορυφή του, στην ''πυραμίδα '' τότε, και στην απέναντι κορυφή του προφήτη Ηλία μέχρι και σήμερα, μεγάλες φωτιές τη νύχτα, αναμένοντας την ανατολή.
[ Λακεδαίμων = λαξ + δαίμων = λαξευμένη θεότητα στον Ταύγετο που δεσπόζει στην περιοχή της Λακωνικής και Πυραμίδα = πυρ + αμίς = φλόγα στην κορυφή ].
Η κάθοδος των Δωριέων ,αφορούσε πολλές και όχι μια μετακινήσεις ελλαδικών φύλλων , αμέσως μετά την παρακμή των μυκηναϊκών πόλεων , που ακολούθησε τον Τρωικό πόλεμο (2.600 π.Χ. ) και άρα στην δεύτερη π.Χ. χιλιετία περίπου.
Η πρώτη επέκταση της Σπάρτης συμπεριλαμβάνει και την Αιγύτιδα , που από τότε είναι κυρίως τμήμα της Σπάρτης :'' Φησί δ’ Εφορος.., χρήσθαι δε Λαί μεν ναυστάθμω δια το ευλίμενον, Αίγυι δε προς τους πολεμίους ορμητηρίω και γαρ ομορείν τοις κύκλω.. ''
Εδώ ο Στράβων ( Πελοποννησιακά -8 ), αναφερόμενος στον Έφορο ( Ιστορίαι ), στην περιγραφή των πόλεων (περιοχών) που συναποτελούν την Σπάρτη, μας πληροφορεί ότι η Αίγυς είναι το ορμητήριο της Σπάρτης κατά των εχθρών της ( Αρκάδων, Μεσσηνίων ),αφού συνορεύει κυκλικά μαζί τους. Εδώ επαληθεύει ότι η Αιγύτις εκτείνεται ημικυκλικά στους πρόποδες του Ταυγέτου, όπως η σημερινή Φαλαισία και άρα πρόκειται για την ίδια περιοχή.
Οι αρχαίοι Αιγύτες διακρίνονται μάλλον σαν Αρκάδες παρά σαν Λάκωνες(ορεσίβειοι δωριείς), από όλα τα χαρακτηριστικά αυτού του λαού ( Αρκάς, ρίζα αρκ- ή άλκ- ,αυτάρκης, γενναίος, όπου -ρ, δωρική προφορά και -λ, πελασγική προφορά, π.χ., αδερφός - αδελφός, ήρθε - ήλθε, αλλά και ο διασωθείς αφού άρκα = λάρνακα,κιβωτός, ή β-άρκα σήμερα), δηλαδή την προσήλωση στην δημοκρατία και την ειρήνη, αλλά ταυτόχρονα και την έντονη θρησκευτικότητα. Η δημοκρατικότητά τους φαίνεται από το περίφημο ''Κοινό των Αρκάδων'', στο οποίο συμμετείχαν όλες οι πόλεις και οι κώμες (σε διαστήματα ελευθερίας ) και το οποίο αργότερα εξελίσσεται σε Συμπολιτεία ή εκφράζεται με την Συνέλευση των Μυρρίων (10.000 αντιπροσώπων από όλη την Αρκαδία) στο Θερσίλειο της Μεγαλόπολης, την πρώτη Βουλή του κόσμου.
Η προσήλωσή τους στην ειρήνη φαίνεται επίσης, από το ότι ποτέ δεν έκαναν επεκτατικό πόλεμο, παρότι ήταν πιο σκληροτράχηλοι πολεμιστές από τους Σπαρτιάτες - λόγω της σκληρής τους διαβίωσης (ορεσίβιοι βαλανηφάγοι) - , παράλληλα όμως ήταν υπερβολικά φιλόπατρεις κρατώντας - κατά το δυνατόν - αδούλωτη την πατρίδα τους από τους Σπαρτιάτες, αλλά και βοηθώντας την με την ευρύτερη έννοια της Ελληνικής πατρίδας , παίρνοντας μέρος στον Τρωικό πόλεμο, στην κάθοδο των Μυρίων και στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Θαυμαστό είναι επίσης ότι τμήμα Αρκάδων από την Σκυρίτιδα (αρκαδική περιοχή ), αποτελούσε πάντοτε τον επίλεκτο στρατό των Σπαρτιατών τον ''Σκυρίτιο λόχο''.
Σε παράταξη μάχης ο Σκιρίτιος λόχος ,έμπαινε αριστερά και μπροστά από τον βασιλιά, φορούσαν ως διακριτικό ένα μαύρο λεπτό φουλάρι , δεμένο σφιχτά στο κεφάλι, λεπτομέρεια που συναντάμε και αργότερα στους Ακρίτες της Μάνης κατά τη βυζαντινή περίοδο, στους κλέφτες της περιοχής κατά τον Αγώνα του 1821, αλλά και σε παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα σήμερα...
Σαν μέρος της Σπάρτης η Αιγύτιδα είχε προφανώς την ίδια χρήση με την Σκυρίτιδα.
Για να δούμε την μεγάλη αλληλεπίδραση των δύο εθνών ( Αρκάδων της Σπάρτης και Δωριέων Σπάρτης που ουσιαστικά ήταν ένα) θα αναφέρουμε εδώ την εισαγωγή στην Σπάρτη της κατεξοχήν αρκαδικής θεότητας ,της Άρτεμης, ως μυήτριας των νέων πολεμιστών, οι οποίοι για να ενταχθούν στον στρατό μαστιγώνονταν στο ιερό της, μέχρι να κοκκινήσει από το αίμα τους ο βωμός της θεάς (δοκιμασία σκληραγωγίας ).
Τα θρησκευτικά αισθήματα των Αιγυτών εκδηλώνονταν με πανηγυρικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Πάνα ( Κάρνου ) και ιδιαίτερα του τοπικού τους προστάτη Απόλλωνος του Κερεάτα που επικράτησε αργότερα.
( Κερεάτας = φέρων κέρατα κριού , στοιχείο που αφομοιώθηκε από την λατρεία του Κάρνου που προείπαμε και Πανήγυρις = παν + ομήγυρις = συγκέντρωση όλων, αλλά και ομήγυρις όλων ,δηλαδή κυκλικός χορός, χαρακτηριστικό γνώρισμα ελληνικού χορού).
Θεοί της μουσικής και του φωτός.
Και εδώ συναντάμε το χαρακτηριστικότερο στοιχείο των αρχαίων προγόνων μας - που κληρονομήθηκε μέχρι σήμερα - την έντονη καλλιτεχνική τους διάθεση, επιδεκτική των πιο λεπτών αισθημάτων του ρυθμού και της μελωδίας. Με την παράδοξη ψυχική λεπτότητα που τους διέκρινε, παρότι ήταν ορεσείβιοι, είχαν ανακαλύψει την ηθική δύναμη και την ομορφιά της τριλογίας : ποίηση, μουσική και χορός.
Στο άκουσμα της μουσικής δεν αισθάνονταν μόνο αισθητική απόλαυση, αλλά και ηθική συγκίνηση, που άλλοτε διέγειρε την ψυχή για δράση, άλλοτε της έφερνε ηρεμία και ισορροπία και άλλοτε την παρέσερνε σε απόλαυση και νωθρότητα.
Τριγύρω στα δάση της κοιλάδας του Καρνίωνα, νομίζεις και σήμερα ότι ξεπετιέται ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας κρατώντας το καλαμένιο σουραύλι του και σε παρασύρει σε αισθητική μέθη, συνυφασμένη με την άγρια ομορφιά του βουκολικού τοπίου. Το πυκνό δάσος της άγριας δρυός ( εξ ου Δρυοπία) και της ήμερης βελανιδιάς ( φηγός ), η ροή του ποταμού Καρνίωνα με τα κεφαλάρια και τους χειμάρρους του, τα κρωξίματα των ζώων του δάσους ,συνθέτουν ένα όμορφα εναλλασσόμενο τοπίο, που μένει αναλλοίωτο στο χρόνο , επιμένοντας να φιλοξενεί τις νεράιδες και τα ξωτικά του, φυλακισμένα όχι μόνο στη δεισιδαίμονα σκέψη των χωρικών, αλλά το αναγεννά και στην σκέψη της απόλυτης απομόνωσης που δημιουργεί στον επισκέπτη...
Η λατρεία του Απόλλωνα λοιπόν, επικάλυψε κατά κάποιον τρόπο την λατρεία του Ήλιου και του Πάνα και αξίζει να αναφερθούμε αναλυτικότερα σ’αυτή τη θρησκευτική μετάβαση.
Η Αρκαδία [ άρκα - Δια = θήκη, λάρνακα, (κιβωτός) του Δία ], είναι στο κέντρο της Αιγηίδος που καταποντίστηκε κατά τον κατακλυσμό του Ωγύγου το 9.500π.Χ. και μια από τις λίγες περιοχές που διέσωσαν πληθυσμό. Αυτή τη σημασία, της ευρω - ανθρώπινης δηλαδή κοιτίδας , μεταφέρει και η γνωστή φράση :'' Et in Arcadia ego''.
(http://kamararc.blogspot.com/2013/02/et-in-arcadia-ego.html)
Υπό συνθήκες πρωτόγονου ανθρώπου ο νεολιθικός Αρκάδας ( βαλανηφάγος ), είναι λάτρης του Ηλιου τον οποίο ονομάζει Αλ ( ηλιοκεντρισμός ). Είναι λύκαιος (λυκ=φως της αυγής) και οικίζει την Λυκόσουρα (λυκός + ορώ = βλέπει στο φως της αυγής ).
Σαν ποιμένας είναι λάτρης του Κάρνου Πάνα (θεού του παντός και της γονιμότητας) που ταυτίζει με τον ήλιο. Σαν αγρότης είναι λάτρης της Δέσποινας ( δεσπόζουσας άνασσας) που ονόμασε Δημήτηρ (Δή + μήτηρ, Γη + μήτηρ = μητέρα Γη ).
Η επικράτηση του Δία έναντι στον Χρόνο ( Κρόνο ) που ρέει ( Ρέα ) στη λήθη ,αφομοίωσε τον Ηλιο και τον Πάνα ως Λύκαιος Δίας (φωτεινός).
Έτσι μια νέα εποχή ορίζεται, η εποχή του Διός, η ιστορική δηλαδή εποχή.
Η Πελοπόννησος ονομάζεται Αργος Φορωνικόν ή Αρκαδία (ο Φορωνέας που επέζησε του κατακλυσμού του Ωγύγου, ταυτίζεται με τον Αρκάδα, γιό - δηλαδή απόγονο -του Λυκάονα ).
Οι μετακινήσεις των Πελασγών που ακολούθησαν μέχρι το 5.000π.Χ. φέρνουν ιππείς εισβολείς [προφανώς από την Φθία - Θεσσαλία ,που το άλογο είχε πολεμική χρήση (κένταυροι)] και η θέα τους θεοποιείται στον Αππι (Ιππιο) Ποσειδώνα και η Αρκαδία (Πελοπόννησος) λέγεται πλέον και Αππία ( Αισχύλος - Ικέτιδες ).
Η εισβολή του Ποσειδώνα (ιππέων), βιάζει την Δήμητρα (μητέρα γη) και αποτέλεσμα του ανοσιουργήματος είναι η Κόρη ή Περσεφόνη και ο ιππόμορφος Αρείων ( μια νέα φυλή Πελασγών που ως ομόγλωσση και ομόδοξη αφομοιώνεται).
Έκτοτε η Δήμητρα είναι μελαίνη (μαυροφορεμένη )και η Περσεφόνη κατεβαίνει στον Αδη.
Φτάνουμε έτσι στην αρχή της εποχής του Χαλκού (3500π.Χ.), οπότε ο Ορφέας (2.700π.Χ.) με την μουσική του (με την ευρεία διάδοση του δομημένου λόγου) φέρνει την Περσεφόνη που λέγεται πλέον Ευριδίκη για έξι μήνες πάλι πάνω στη Γη, ορίζοντας έτσι την μετατροπή του κλίματος από ημιτροπικό σε εύκρατο και την αρχή του κύκλου των εποχών.
Είναι η εποχή των πολλών ( και όχι μιας ) Αργοναυτικών εκστρατειών.
Η Δήμητρα κατευνασμένη πλέον ορίζει με τον Ορφέα τα Ελευσίνια Μυστήρια (ελευσίνια από την έλευση της αλήθειας που εκφράζει το θείον) το προοίμιο δηλαδή της ιστορίας, αφού μυστήριο = εξιστόρηση του μυστικού στους μυούμενους, στους πεπαιδευμένους της εποχής. Ο Ιεροφάντης (ιερό + φανερώνω ) αναλαμβάνει την διάσωση της αλήθειας, με εγγύηση την ίδια τη ζωή του όπως και οι μυημένοι στους οποίους την αποκάλυπτε.
Το πόσο σημαντική ήταν η τήρηση της μυστικότητας των πραγμάτων που αποκαλύπτονταν στους μυημένους φαίνεται από την καταδίκη του Σωκράτη, την αποπομπή του Αριστοτέλη,κλπ. Απλή μορφή του μυστηρίου για λαϊκή κατανάλωση αποτελούσε ο μύθος.
Παράλληλα όμως με την εδραίωση ενός πρώιμου πολιτισμού γεννιέται ο Απόλλων ( ο ''από όλων'' υπέρτερος θεός, ταυτιζόμενος με τον Δία και τον Ήλιο ) σκοτώνοντας τον Πύθωνα (πύθων = ο κατοικών στον πυθμένα, στο Χάος ), το φίδι σύμβολο της χθόνιας λατρείας στους Δελφούς και μαζί με τον κήρυκα του πολιτισμού Ερμή , την σοφή Αθηνά και τον ''φίλο του ανθρώπου'' Διόνυσο, διέδωσαν στον κόσμο το Πάνθεον (τον πελασγικό - αιγαιακό πολιτισμό, σε όλα σχεδόν τα μήκη και πλάτη της γης)... Δελφοί από το δελφύς = μήτρα, ως το ιερό λίκνο των Ελλήνων. Κατά τον ίδιο τρόπο και αδελφός-ή = ομομήτριος, από την ίδια μητέρα.
Η επικυριαρχία τέλος των Αχαιών στην Απία και ο βασιλιάς τους Πέλοπας, έμελε να ορίσουν μέχρι σήμερα το όνομα της νησιωτικής χώρας σε Πελοπόννησο ( νήσο του Πέλοπα ), όπως μας πληροφορεί ο Διόδωρος ο Σικελιώτης. Το ιστορικό διάγραμμα της περιοχής αρχίζει να αναφαίνεται κυρίως μετά την ''κάθοδο'' των Δωριέων, οπότε η Αίγυς αρχίζει να αποτελεί αντικείμενο διαμάχης μεταξύ Σπαρτιατών και Αρκάδων, ως περϊοικίδα περιοχή, λόγω του ότι ήταν εύφορη αλλά και στρατηγικής σημασίας, γιατί ήταν κατάλληλη για τον έλεγχο των ΒΔ ορίων της Σπάρτης (όπου και εκτελούσαν περιπολίες κατά τη βραχογραμμή Καμάρας - Λεονταρίου- Μπούρα με βάση γραπτές πηγές συνομιλίας στρατιωτών).
Αυτή η φιλονικία συναντάται μέχρι την πρόσφατη ιστορία της Καμάρας ( στη διεκδίκηση των κτημάτων της Λίμνας ) και έχει προσδώσει στους σημερινούς κατοίκους στοιχεία επίκτητα και των τριών Νομών ( Αρκαδίας, Λακωνίας και Μεσσηνίας) αφού είναι αναγκασμένοι σε όλη την ιστορική τους διαδρομή να μετακινούνται μεταξύ των τριών περιοχών ( Ευανθία ή Παλιοχώρα, Μάνη, Καμάρα Σπάρτης, κλπ)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου